RPG

Ezamel powoli oderwał dłonie od twarzy i przeniósł na nią pusty, nieobecny wzrok.
    -    Co? Może karocę?
    Pociągnął z fajki tak mocno, że w górę strzelił mały płomyk.
    -    Zobacz na nich – wskazał siedem zmasakrowanych ciał leżących pod nimi, na zniszczonych wrotach – To nasi bracia. Walczyłaś z nimi ramię w ramię w beznadziejnej walce... Chcesz ich zostawić bez pożegnania? Chcesz teraz odpocząć?

Ezamel wzruszył ramionami.
    -    Jednym starczy kilka słów na pożegnanie, inni na zawsze będą spać z myślą, że przyczynili się do ich śmierci. Kiedy straciłaś przytomność, wyssałem z ciebie wszystko, co zdążyło wpłynąć przez ranę. Jeśli czujesz się źle – nie opuszczaj mojego dworu. Jest wprawdzie zniszczony, ale to tylko brama. Pietra są w porządku. To moja rada. – spojrzał na nią już głębiej, przeszywając wzrokiem - `Ell`e`n... Pierwsza kobieta, która straciła życie w imię Stwórcy i pod sztandarem Szarych Płaszczy. Pierwsza z nieskończonej liczby twarzy, które wciąż widzę, które umarły przeze mnie. Wystarczy?

Westchnął głęboko, powstrzymując się od czegoś.
    -    Spójrz – runęło samo wejście, mam tutaj ponad dwadzieścia wielkich pokoi z łóżkami, kilka kuchni i łazienek, nie śpię na korytarzu. Skoro nie chcesz zostać u mnie – gwizdnął i dwóch konnych zjawiło się obok niego – weź tą eskortę i jedź do domu. Czeka mnie ciężka noc z igłami i nićmi... – żeby zrozumiała pokazał otwartą, broczącą ranę na ramieniu – jedna z wielu.

-    Nie. Możesz zostać tylko pod żadnym warunkiem, mamy dość wszystkiego, aby gościć nawet całą armię. Zanim przygotują stos, pokażę ci miejsce, gdzie będziesz spać. Jeśli poczujesz, że budzi się w tobie moc – obudzisz mnie, będę w pokoju obok.

Był gotowy. Otworzył drzwi tak gwałtownie, że niemal wyszarpnął je z zawiasów. Wciągnął Amorsis do środka i rzucił brutalnie na łóżko. Zaryglował dokładnie wejście i zapalił szybko kilka świec. W ręku miał krótki, smukły sztylet.
    -    Teraz musisz wybrać, czy chcesz należeć do Szarych Płaszczy. Jeśli nie – spuść litr swojej krwi do naczynia obok i wypij to, co stoi na komodzie obok łóżka. Jeśli chcesz, licz się z końcem dotychczasowego życia. – oznajmił ostro i dobitnie. Rzucił sztylet pod nogi elfki. Jego słowa nie znosiły sprzeciwu. Żadnego ale. Usiadł na głębokim fotelu naprzeciw łóżka i odpalił papierosa. – Masz godzinę. – powiedział, jakby ta sytuacja zdarzała mu się często.

-    Jeśli nie pozbawisz się litra krwi teraz i nie wypijesz tego, co stoi na komodzie zostaniesz Szarym Płaszczem. Zostaniesz wprowadzona w nasze tajemnice i wejdziesz na naszą drogę. Jeśli to zrobisz, wrócisz do dawnego życia. Przynajmniej teoretycznie.
    Strzepnął popiół i westchnął.
    -    Tę moc możesz przyjąć, lub nie. To moja moc. Mój jad. Zrób z tym, co uważasz. Spiesz się.

-    Jeszcze raz – jeśli zrobisz, co powiedziałem, wrócisz do siebie. Jeśli wybierzesz inaczej – zostaniesz z nami. Dostałaś ode mnie ogromną dawkę jadu, gdy wyssałem truciznę z twojego ramienia. Ten jad obudzi w tobie boską część, będziesz widzieć rzeczy, które nie są widoczne dla zwykłych istot. To jest dar. Przekleństwem jest nadnaturalne przedłużenie życia i męka duszy. Tyle, nic więcej ci teraz nie powiem.
    Zgasił papierosa i wstał.
    -    Teraz wybierz.

-    Nigdy nie wybaczysz sobie tego wyboru. – oznajmił Ezamel i podniósł sztylet. Zgarbiony stał moment i schował broń pod fałdy koszuli. – Śpij, gdzie jesteś. Będziesz czuła ból, który nie ma miejsca. To ból duszy. Przyzwyczajaj się. Potem zmaleje, nawet bardzo, ale już nigdy nie zniknie.