RPG

Ezamel zmierzył wzrokiem znaną mu z widzenia elfkę i zagaił do Steava.
    -    O której będzie Groto, k o n i e c z n i e  musze to wiedzieć.
    -    Pewnie za chwilę.
    Ściągnął kaptur i spiął włosy. Mruknął basowo i opróżnił fajkę w popielniczce. Znowu czuł napięcie. To coś więcej, niż naturalna magia elfki.
    -    Szykuj pochodnie, Steav. – mruknął do barmana i, nieco rozkojarzony, zapytał elfki:
    -    Co widziałaś na zewnątrz poza śniegiem i nocą?

Ezamel pokiwał głową, wyraźnie zdenerwowany.
-    No nie wątpię.
Poluzował pas od płaszcza, ukazując kawałek misternej, żelaznej kolczugi i niepełnej płytówki.
-    Zabijasz zło, czy brzydzisz się nawet takim morderstwem? – zapytał elfki. Kiwnął na Steava, który zniknął w kuchni. Spojrzał na grupkę gości. Trzech ludzi, jeden krasnolud. Żaden zdolny do walki. Przynajmniej z tym, co nadchodziło.
    -    Twój wilk też to czuje. – kiwnął na zwierzę, które węszyło niespokojnie i rozglądało się dookoła. – I gdzie jest Groto?

-    Fakt – czwórka starców i my, pełno ludzi. Daj mi swój kołczan. Teraz. Bez dyskusji. – spod fałd płaszcza wygrzebał kilka fiolek na rzemykach z czerwonym płynem. Ze swojej szyi ściągnął łańcuszek z krzyżem. Gdy Steav wrócił z naręczem pochodni i zapałkami, rzucił mu łańcuszek.
    -    Tobie bardziej się przyda, niż mi. Niech twoja żona zostanie z nami. – powiedział do barmana.
    -    Wszyscy do baru! Nadchodzą!
    Wyciągnął rękę w stronę elfki, czekając na kołczan.

Ezamel nie odpowiedział. Wyjął wszystkie strzały na blat baru i odkorkował pierwszą fiolkę. Oszczędnie skropił grot pięciu strzał, potem z kolejnymi pięcioma postąpił tak samo, używając drugiej fiolki. Potem obydwie zawiesił na szyi, dziesięć skropionych strzał wsadził do kołczanu, resztę cisnął na podłogę.
    -    Jeden strzał, jedna śmierć. – powiedział, podając amunicję elfce. – Stój za Steavem. Steav! Rozdaj pochodnie! Ustawcie się kołem pod ścianą bez okien! Trzymaj wilka przy sobie, elfico.
    W tym momencie wyciągnął imponująco długi miecz zza pleców i ruszył w kierunku drzwi. Zatrzymał się na środku, twarzą do wejścia i okien. Gdzieś na zewnątrz dało się słyszeć wiele stóp, kopyt i łap. Zbyt wiele.
    -    W imię Stwórcy Światła zabraniam wam wejść w ten próg! – Zerwał pierwszą fiolkę i rozbił ją pod swoimi stopami. Zamoczył końcówkę miecza w czerwonej mazi naznaczył nią linię od ściany, do ściany, odgradzając nadchodzące zło, od gości w karczmie. Utworzona linia dawała ciepły, krwisty płomień.
    W jednym momencie zgasły wszystkie światła, a z okien z brzdękiem posypały się szyby. Drzwi poszły w drzazgi, a karczmę wypełnił wielki, wściekły krzyk dziesiątek istot.
    -    Odpalaj pochodnie! - rozkazał Ezamel. - Stójcie, gdzie stoicie!

Gdy zapłonęły pochodnie, światło na chwilę zatrzymało stwory pędzące na Ezamela. Różnej maści diabelstwa, ze szponami, kopytami, duże i niewiele większe od niziołka – wszystko to na chwilę patrzyło na pochodnie i linie naznaczoną przez Ezamela.
    -    Odejdźcie, albo zginiecie. – rzekł do monstrów. Te po chwili ciszy zaczęły piszczeć, aż Ezamel zrozumiał, że się śmieją.
    -    No to mam przesrane. – Stwierdził Ezamel. W tym momencie dziesiątki stworów ruszyło na niego, lecz on nie ruszył się z miejsca. Zerwał drugi flakonik i cisnął go pod nogi pierwszych stworów. Zaczęły się miotać, jak palone żywym ogniem, lecz nad nimi przeskoczyły już kolejne, gotowe do walki.
    -    W imię, kurwa, Stwórcy! – ryknął Ezamel i ruszył naprzód, na pół przecinając pierwszego demona. – Strzelaj! Teraz!

Gdy poczuł pierwsze uderzenia szponów, wiedział już, że sam nie da rady. Słyszał strzały lecące zza jego pleców i walkę wilka... „Przecież zabroniłem...” pomyślał, kładąc trupem kolejnego przeciwnika.
    Następne monstrum rzuciło się na niego z wyskoku. Ezamel nadział go na szpic miecza, lecz ciężar demona przewrócił mężczyznę, który stracił na chwilę dech. Zrzucił z siebie truchło i kopnął w ryj mniejszego demona.
    Lecz nie wstał. Czyjeś pazury przeszły przez kolczugę na brzuchu i wbiły się płytko w żołądek Ezamela. Ten zawył z bólu i lewą ręką zrzucił z siebie wroga. Nadział kolejnego i znowu spróbował się podnieść. Nie zdążył się uchylić i jakaś uzbrojona w szpony łapa opadła na jego skroń, zdzierając skórę aż do szyi.
    -    W imię Stwórcy! – zawył Ezamel, gdy już wszystkie demony, zachęcone powodzeniem swoich braci, cisnęły się na niego.

Gdyby wilk w porę nie skoczył na demony (i nie wziął na siebie kilku ciosów przeznaczonych dla Ezmaela) mężczyzna leżałby już pewnie martwy. Teraz, mając czas na oddech, złapał pewniej miecz i ciął bezlitośnie.
    Całą lewą część twarzy zalała mu krew, spływająca aż na pierś. Czarna plama na brzuchu powiększała się z każdą chwilą.
    Kto wie, co byłoby dalej, gdyby nie cienkie, męskie okrzyki z zewnątrz.
    -    Groto!
    Niziołek, wraz z pięciorgiem współplemieńców, wparowali do karczmy, obrzucając demony fiolkami. Podniósł się wielki jazgot. Kilka stworów chciało uciekać, lecz żaden nie dał rady. Gdy ucichło, Groto podszedł do ledwo stojącego Ezamela i stwierdził dobitnie:
    -    Patrosząc świnie mam lepsze widoki niż patrząc na ciebie.
    -    Spóźniłeś się.
    -    Nie, to oni byli za szybko. – Groto spojrzał na stojących pod ścianą – Było ich zostawić, wtedy zabiłbyś ich kolejno, gdy inne byłyby zajęte zjadaniem...
    -    Dość żartów. – uciął Ezamel i zaczął nabijać fajkę. – Masz tylko pięciu?
    -    A kto ci będzie walczył? No kto? Pięciu to i tak dużo.
    -    No to jest siedmiu. Steav? – zwrócił swoją zakrwawioną twarz na barmana – Ty i twoja żona wchodzą w to?
    -    Oczywiście.
    -    A ty? – zapytał elfki.