RPG

Ezamel i Groto spojrzeli na siebie i nagle wybuchli śmiechem. Lecz mężczyzna zaraz złapał się za brzuch i usiadł na ziemi, wykrzywiając twarz z bólu.
    -    W cierpieniu... – uśmiechał się jeszcze chwilę, poczym spoważniał i odparł – Nie. Nie możesz. A co do przyjaciela... Pewnie, jeśli robi „a a” tylko na dworze.
    -    Z tobą jest źle. – zauważył Steav.
    -    Mam to gdzieś. Albo nie. – dodał, gdy nie udało mu się wstać. – Tia, Pierwszy Inkwizytor i Łowca Demonów powalony przez jakieś piekielne szczyny, a uratowany przez bandę karłów... Teraz zdany na łaskę druida i niziołków... Dobra, zróbcie coś, bo inaczej nie będzie więcej fiolek z anielską krwią.
    -    Rozcieńczoną anielską krwią. – sprostował Groto.
    -    Bardzo rozcieńczoną. – dodał Ezamel i oparł czoło o rękojeść miecza.

Ezamel obudził się na piętrze karczmy, średnio wypoczęty i cały obolały. Sprawdził w lustrze nowe blizny i zadowolony zszedł na dół. Steav zostawił mu trochę chleba i kawy. Zjadł szybko i rzucił złotą monetę do skarbonki pod ladą. Na dworze było, jak zawsze, mroźno i szaro.
    Czekano na niego, oczywiście.
    -    Hail, Ezamelu! – zawołał jeden z rycerzy na koniu, ubrany podobnie, jak on.
    -    Hail, Derocie! Dlaczego opuściliście stanowiska?
    -    Bez wodza wszystko straciłoby sens. Ty nie przybyłeś do nas, to my przybyliśmy do ciebie. Steav wszystko nam opowiedział, musimy być gotowi.
    -    Wszyscy są w willi?
    -    Nie. Większość w jaskiniach lub na czujkach.
    -    Doskonale, dobrze się spisałeś. Jakieś ataki?
    -    Żadnych.
    -    Ruszamy najpierw do lasu. Pomóż mi wejść na konia, wciąż czuję szpony w żołądku.
   
    Deroc jechał obok Ezamela, za nimi jeszcze trzech jeźdźców. Wszyscy w szarobrązowych płaszczach i głębokich kapturach.
    -    Dlaczego akurat tam? – zapytał Deroc.
    -    Może zyskamy nową sojuszniczkę. – odparł Ezamel.
    -    Dla miasta, rozumiem?
    -    To oczywiste.
    Śnieg leżał płasko, bez śladów. Ezamel poprowadził swój oddział głęboko w las i nagle zatrzymał się.
    -    Nie ma jej tutaj. Albo chce, żebyśmy tak myśleli. – stwierdził Ezamel. – Może się rozmyśliła, trudno.
    Spojrzał na gołe konary drzew i zagwizdał. Czarny, młody kruk zapikował w dół i zatrzymał się na wyciągniętej dłoni mężczyzny, który szybko nakreślił kilka znaków na skrawku papieru i przywiązał do nogi ptaka.
    Kruk zaprotestował głośno, lecz Ezamel szepnął mu coś do ucha. Po chwili zwierz, już spokojny, wrócił na swoje miejsce, wypatrując czego uważnie.
    -    Jedziemy do willi. Tu nie mamy już czego szukać.


    „Druidko! Pod żadnym pozorem nie zbliżaj się do gór, ani moich włości. Ja, lub któryś z moich ludzi będzie na ciebie czekał w karczmie. Bywaj. Ezamel, Pierwszy Inkwizytor i Łowca Demonów.”

Ezamel wparował do karczmy trzaskając drzwiami. Ściągnął kaptur, pokazując swój długi, mocno związany warkocz. Twarz miał wciąż opuchniętą i brunatną tam, gdzie dosięgła go łapa demona.
    Jego ciężkie, żelazne buty i kolczuga uderzały i dzwoniły, gdy podchodził do baru. Usiadł na taborecie, który zatrzeszczał lekko.
    -    Dwie potyczki, w południe znikąd w górach, później na północnej części miasta. Dwudziestu. Straciłem trzech ludzi. Pieprzony dzień, nalej. – powiedział do Steava, który posmutniał nagle.
    -    Pomodlę się za nich. – Zapewnił barman i nalał wielką szklankę whisky. Zaraz wyciągnął spod lady popielniczkę. Ezamel wyciągnął bibułę i wysypał nań tytoń z czerwonego kapciucha.
    -    To należało do Erica. Zapal ze mną w imię jego pamięci. A to – wyciągnął rzemyk z pentagramem – Było Sarasosa. Daj swojej żonie. Został tylko pierścień Marqusa. – wyciągnął z kieszeni prostą, okrągłą obrączkę ze złota, bez żadnych znaków. – Nie mogę go nosić.
    -    Kim on był?
    -    Znalazłem go umierającego w kniejach, na południu, gdzie nigdy nie ma zim. Nic nie pamiętał. Dałem mu nowe życie i drugą śmierć.
    -    Daj to jej. – Steav wskazał druidkę. – Amorsis!

-    Dzisiaj Ezamel stracił trzech ludzi w potyczkach z demonami. Myślę, że tobie powinien dać pierścień człowieka, którego kiedyś znalazł w kniejach i uratował. Taki mamy zwyczaj, dopóki my żyjemy, nosimy rzeczy, które pamiętają naszych zmarłych. To hołd dla nich.
    Ezamel nie odezwał się, zapatrzony w szklankę. Postawił obrączkę na blacie i delikatnie pchnął ją w stronę Amorsis. Pierścień powoli potoczył się w jej stronę.

-    To był mój brat. Nie z krwi. Z duszy. Dla mnie ten pierścień jest bez wartości. Wartość ma tylko wspomnienie o Marqusie. – łyknął ze szklanki i podał skręta Steavowi. Sam zaczął usypywać drugi.
    -    Nie musisz go brać. – dodał na koniec do Amorsis.

-    Od złych mocy... – powtórzył Ezamel, lekko sceptycznie – Myślę, że najlepszą ochroną przed złymi mocami jest mój półtoraręczny miecz. Ale dobrze, dziękuję. – zawiesił amulet na szyi i zapalił tytoń Erica. – Demony i Szary Zastęp, czyli ja i moi ludzie, nie zapowiadamy się. Nie chciałem zostać przyjęty, bo nie mógłbym się odwdzięczyć. – spojrzał na tlący się papieros – Czy i także jego chcesz z nami upamiętnić? Eric, jestem tego pewien, nie opuściłby mnie, jeśli przyjdzie mi szturmować piekielne bramy.

-    A czy ja opuszczę cię pod bramami do piekła? Czy będę miał wątpliwości? – zapytał całkiem poważnie Steav.
    -    Nie. Ty nie. – odparł Ezamel.
    Na odmowę Amorsis wzruszył ramionami.
    -    Wszyscy umrzemy i zostaniemy zapomniani. Szkoda tylko, że oni już mają pierwszą z tych rzeczy za sobą, a my nie. Przynajmniej ja. A ty nie wiesz, Amorsis, w co wchodzisz. Uciekaj stąd. Nic nie wiesz o Szarym Zastępie, ani o wojnie, która tutaj trwa.
    Steav milczał.